Historia wyjątkowej kawiarni w sercu Afganistanu oraz ludzi, którzy się tam poznali - połączeni przez okoliczności, związani tajemnicami, zjednoczeni niezwykłą przyjaźnią. Po serii życiowych niepowodzeń Sunny odkrywa w końcu miejsce, które może nazwać domem. Tak się składa, że znajduje się ono z dala od jej ojczyzny, w strefie ogarniętej wojną. Dumą i radością kobiety jest kawiarenka, w której gościnę znajdują emigranci, misjonarze, handlarze i różni nieprzystosowani członkowie społeczności afgańskiej. Praca w tym wyjątkowym miejscu pozwala Sunny zapomnieć o złamanym sercu. Wiele historii opisanych w książce powstało na kanwie opowieści kobiet, których autorka miała okazję wysłuchać, gdy pracowała w Kabulu w salonie fryzjerskim i w kawiarni.

Tiziano Terzani, dla wielu autorytet, mówi o wojnie, nienawiści i nawołuje do dialogu.Świat po 11 września 2001 roku nie jest już taki sam jak przedtem - to przekonanie w pełni podzielał znany włoski dziennikarz i podróżnik, mistrz współczesnego reportażu Tiziano Terzani, czemu dał wyraz w cyklu siedmiu listów zawartych w zbiorze Listy przeciwko wojnie. Część z nich była publikowana w prasie (polemizował w nich między innymi z Orianą Fallaci), część pozostawała jedynie w maszynopisie.Terzani przeciwstawia się w nich kontynuowaniu wojny, która nie rozwiązuje konfliktu, a jedynie pogarsza sytuację. Zamiast bomb proponuje dialog. Otwarcie na inną kulturę pozwoliłoby jego zdaniem zrozumieć motywy działania przeciwnika i dostrzec w nim nie tylko wroga i terrorystę, ale także człowieka.Tiziano Terzani postawił sobie za cel wywołanie dyskusji, nakłonienie czytelnika do chwili zastanowienia i świadomego, samodzielnego zajęcia stanowiska. Jego listy to ważny głos w debacie o sensie wojny i przejmująca odpowiedź na pełne nienawiści hasła - czy to płynące ze Wschodu, czy z Zachodu.Lubię pisać listy. Zawsze myślałem, że gdybym urodził się w bogatej rodzinie i trzysta lat temu tam, gdzie urodziłem się w biedzie, we Florencji, chciałbym tylko podróżować po całym świecie, żeby pisać listy. Dziennikarstwo do pewnego stopnia pozwoliło mi robić coś podobnego, ale byłem ograniczony ilością miejsca, terminami, wymogami języka. Teraz w końcu mogę po prostu pisać listy.(fragment)To krzyk uczciwego człowieka, który w Afganistanie dostrzegł nie kolejną wojnę, ale Zachód zapędzony w ślepą uliczkę.

Rory Stewart postanowił przejść na piechotę z Heratu do Kabulu. Był środek zimy 2002 roku. Wszyscy mówili mu, że się nie da. On jednak wierzył, że to możliwe. Pięćset lat przed nim tego samego wyczynu dokonał Babur, potomek Czyngischana, środkowoazjatycki watażka i późniejszy założyciel dynastii Wielkich Mogołów. Afganistan, przez który wędrował Stewart, zadziwiająco przypominał ten, który przemierzał Babur. Obaj przedzierali się przez zaspy śniegu, przeprawiali się przez wartkie wody rzeki Hari Rod i spali w glinianych chatkach wsi, których nazwy i rytm życia nie zmieniają się mimo upływu wieków. "Między miejscami" to piękna książka drogi i mądra opowieść o Afganistanie. Napisana ze znawstwem erudyty, a zarazem z pokorą pieszego wędrowca. Bez poczucia wyższości, ale i bez umizgiwania się czy sztucznej litości.Ludwika Włodek To podróżowanie w najtrudniejszym wydaniu i pisanie o podróży w najlepszym gatunku.David Gilmour Wędrując pieszo podczas afgańskiej zimy, za jedynego towarzysza mając bezzębnego mastiffa, Stewart tak dalece zbacza z wydeptanych ścieżek, że jego książkę czyta się jak odnaleziony pamiętnik z epoki wielkich odkrywców."Guardian"

Jamila Barakzai, twoje dni są policzone. Proś miłosiernego Allaha, żeby wybaczył ci wszystkie grzechy. Przygotuj się: wkrótce umrzesz. Straszona śmiercią przez talibów, pozostawiona samej sobie przez zwierzchników, Jamila uparcie odmawia zdjęcia munduru. Od najmłodszych lat marzy tylko o tym, by być policjantką i służyć swojemu krajowi. Nie wystarcza jej jednak wyobraźni, by zdać sobie sprawę, że powołanie przekształci jej życie w bezustanną walkę z odziedziczonym po przodkach porządkiem rzeczy, z dyktaturą społeczeństwa patriarchalnego, z fundamentalistycznym fanatyzmem. Jest to wojna codzienna, odważna i prowadzona nieustępliwie. Z narażeniem życia.

Szokująco szczery obraz życia w Kabulu widzianego oczami kobiety, która usiłowała przekonać do idei demokracji i pokoju ludzi znających wyłącznie stan uciemiężenia i wojny. Powieść inspirowana faktami. W mieście wybucha samochód-pułapka. Obcokrajowcy biorący udział w przyjęciu nie zwracają na to uwagi. Alkohol leje się strumieniami, aromat haszyszu maskuje smród benzyny, ścieków i kurzu, spowijający Kabul letnią porą. Między krzewami róż krążą służący ze srebrnymi tacami, nad basenem długonogie blondynki sączą drinki i plotkują. Główna bohaterka powieści powinna być pośród tych "militarnych Barbie", swoich jedynych przyjaciółek w surrealistycznym świecie żołnierzy, pracowników pomocy humanitarnej, terrorystów, najemników, korespondentów zagranicznych i szukających mocnych wrażeń turystów. Zamiast tego szykuje się na randkę ze swoim nowym kochankiem, który ma dostęp do wszystkich pomieszczeń w bazie wojskowej. Mogą w nich uprawiać seks, bez strachu, że ktoś ich nakryje. Zwłaszcza jej mąż.